සටහන

කාලෙකට පස්සෙ ආයෙමත් ලියන්න කියල හිතුන. ජීවිතෙ කියන්නෙ හරි පුදුම දෙයක්. පොඩි කාලෙ අම්මල තාත්තල අපිට ජීවිතෙ ගැන කියල දුන්න. පස්සෙ යාලුවො, ගුරුවරු ජීවිතෙ ගැන කියල දුන්න. ජීවිතෙ ගැන ඉගෙන ගන්න ජීවත් වෙන්නම ඔනෙ කියල කතාවට කිව්වට එ කතාව කොච්චර ඇත්තද කියල තේරුම ගියෙ බොහොම ලඟකදි..

ඇස් දෙකම පේන අපේම උන් ගැන කතා ලියන්න වුනෙත් ජීවිතෙ කියන දේ තව කෙනකුට තේරුම් යාවි කියල හිතල. අද මන් කියන්න යන කතාව කියවල මට බනින්නනම් එපා, කරුමක්කාරය හැමදාම ලියන්නෙ අන්ධයො ගැන කියල. මේ කියන සිදුවීම උනෙ ගිය සතියෙ.

මන් දවල් කන්න යන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි මගෙ දුරකතනය නාද උනා..

"හෙලො, මන් කතා කරන්නෙ කොළඹ අක්ෂි රෝහලෙන්"

"ඔව් කියන්න" මන් කල්පනා කලේ මට කතා කරන්නෙ මොකද කියල.

"මහත්තය අපිට උදව්වක කරනව කියල නම දීල තිබුන, මම ක්‍රි***" ලයාන්විත කටහඩකින් එහෙම කියද්දි මට කාරණාව මතක් උනා. මම අන්තිමට බෙහෙත් ගත්තු දවසෙ මම මගෙ නම දුන්න උදව්වක් ඔන උනොත් කියන්න කියල.

"ඔව් මිස් කියන්න, මොකක්ද කෙරෙන්න ඔනෙ" මම ඇහුව.

"මහත්තය අවුරුදු 8ක ලමයෙක් ඉන්නව ලෙන්ස් එකක් ගන්න බැරුව, අරන් දෙන්න පුලුවන්නම් ලොකු උදව්වක්"

එහෙම දෙයක් මගෙන් ඉල්ලද්දි දෙපාරක් හිතන්න මට පුලුවන් කමක් තිබ්බෙ නෑ..

"පුලුවන් මිස්, ඔන කරන දේවල් ටික මට කියන්න" මට එහෙම කියවුනෙ නිතැතින්...

කොහොමින් කොහොම හරි මම ඔෆිස් එකෙන් පොඩි වෙලාවක් ඉල්ලගෙන කොළඹ අක්ෂි රෝහලට ගියෙ මට කරන්න පුලුවන් දෙයක් තියෙනවනම් කරන්න කියල. අදාල තුන්ඩුව ඉල්ලගෙන මන් ගෙදර ආවෙ මගෙ ලග තිබුන මුදල වැඩෙට ප්‍රමානවත් නොවිච්ච හන්ද. කොහොම හරි අදාල ලෙන්ස් එක අරන් කිව්ව දවසට මන් ආයෙමත් රෝහලට ගියා..

"මහත්තයගෙ අතින්ම මේක පේශන්ට දෙන්න, මෙහෙ ඔව අරන් ආයෙ විකුණන අයත් ඕන තරම් ඉන්නව" අර මිස් මට එහෙම කිව්වේ මන් විමසිල්ලෙන් වට පිට බලනන් ගත්තු හන්ද වෙනන ඇති. දෙවැනි මහලෙ තිබුන වාට්ටුවට යන අතර වටේම හිටියෙ ඇස් වහපු උදවිය.

අපි අදාල වාට්ටුවට ගියාම, එහි හිදපු සාත්තු සේවිකාවක් අදාල රෝගියට පණිවිඩයක් යැව්ව. මන් එතන් එතන තිබුන බංකුවට වෙලා වට පිට බැලුවෙ උවමනාවට එපාවට. මට ඔන කරල තිබ්බෙ ඒ ළමයව දෑහින් දැකගන්න.. ඔය අතරෙ මගෙ ඉන ලඟටවත් උස නැති පුංචි කොලු පැන්චෙක් තව ගෑනු කෙනක් එක්ක එතනට ආව.

"මෙ ඉන්න ඒ ලමය" කියල මිස් මට කියද්දි මගෙ ඇස් අදහගන්න බැරි උනා.. අනේ දෙවියනෙ.. මගෙ පපුව හෝස් ගාල පත්තු උනා. උඹ කාට වරදක් කරලද මට හිතාගන්න බැරි උනා. හයක් හතරක් නොතේරෙන ඒ පුංචි ලමයගෙ එක ඇහැක් පේන්නෙ නෑ.. ඔපරේෂන් එක කරපු දවසෙ කාචයක් අරන් දාන්න තරම් වත්කමක් ඒ දෙමාපියන්ට තිබිල නැ.. ම්ට මැවිල පේන්න ගත්ත. අපිට් අන්තිමට තිබුනු ඔෆිස් පාටිය දවසෙ මේ වගේ දහ පහලොස් ගුණයක් වියදම් කලා අපේ කෑම වලට.

"මේ මහත්තය තමා ඔයාගෙ කාච අරන් දෙන්නෙ.. තැන්කූ කියල ගන්න.."

ඒ දරුවගෙ අම්මගෙ ඇස් දෙකේම කදුලු පිරිල.

"ආ, මේක ගන්න. ඉක්මන්ට හොදවෙන්නකො" කියල මන් පොඩි එකාගෙ ඔලුව අත ගෑව. පොඩි එකා මට දන ගහල වැන්ද. මන් එහෙම දෙයක් තුන් හිතකින්වත් බලාපොරොත්තු උනෙ නෑ.. මන් හිරකරන් හිටිය කදුලු මටත් නොදැනිම මගෙ කොපුල් සිප ගත්ත. උඹට හොද අනාගතයක් පැන්චො.. උගෙ අම්ම ඒකව බදාගෙන අඬනව.. මට තවත් බලාගෙන්න ඉන්න බෑ.. මන් එලියට ආව..

මට දැනුනෙ පුදුම සතුටක්.. පුදුම සැහැල්ලුවක්.. මට කතා කරගන්න බෑ.. මගෙ ඇස්වලින් කඳුලු වැක්කෙරෙනව.. අපේම උන් දවසකට දහ පහලොස් දාහක් වියදම් කරන්නෙ වේලක් කන්න. ඒත් තමන්ගෙ පුංචි දරුවගෙ දෑස් පාදන්න ඒ වගේ මුදලක් හොයා ගන්න බැරි දෙමාපියො තව කොච්චර ඇතිද...මට මන් ගැනම කලකිරුන..

"මහත්තය දිගටම අපිට උදව් කරනවද?" ටිකක් වෙලා මන් දිහා බලන් හිටපු මිසී මගෙන් ඇහුව.

"මට පුලුවන් විදිහට කරන්නම් මිස්"

මන් ආපහු පිටි පස්ස හැරිල බැලුව. කියාගන්න බැරි තරම් සතුටකින් පොඩි එකා හිනා වෙනව. පුතේ උඹ හොඳවෙලා ලෝකෙට එලියක් වෙයන්..මන් පැතුවෙ එච්චරයි...!



ප.ලි: කොළඹ අක්ෂි රෝහල වෙත ආධාර කිරීමට හැකි අයෙක් වේ නම් හෝ වැඩි දුර විස්තර ලබා ගැනීමට අවශ්‍යනම් මා හට දන්නව්න්න.

කොහොම උනත් මේ කතාව ලියන්න හිතුනෙ අපිත් එක්ක ඉන්න, අපේම මිනිස්සු කොච්චර සංවෙදීද කියන දේ ගැන යමක් කියන්න හිතුන හන්ද. අද ශීර්ෂනාමයට මන් යොදා ගත්තෙ ගීතයක මුල් පද කිහිපයක්.. මේ ගීතය ගූගල් බස් එකේ ආගන්තුකය දාල තිබුන(ස්තූතියි මච්න්), මෙ ගැන කිහිප දෙනෙකුම කතා කරන්න පටන් ගත්තෙ ඊට පස්සෙ. ඒ කරපු කතා කොයිතරම් සාධාරණද කියන එක ගැන කියන්න මම යන්නෙ නැ.. කොහොම උනත් මට උන් ගැන තියෙන්නේ නූපන් ශෝකයක්...


දවස සෙනසුරාද... වෙලාව උදේ 10ට විතර ඇති. 138 බස් එකට නගින්න පුස්තකාල මාවත දිගේ හයිලෙවල් පාර පැත්තට හෙමින් හෙමින් ගාටන්න මන් හිතන් හිටියට පරක්කු වෙච්ච හන්ද පුලුවන් ඉක්මනට මන් අඩිය උස්සල යන්න ගත්ත, හැමදාම වගේම පාරෙ මිනිස්සු දහ පහලොස් දෙනෙකුට වැඩියෙන් මිස අඩුවෙන් හිටියෙ නැ.. ටිකක් ඉස්සරහට යනකොට අන්ධ ගැනු කෙනෙක් පාරෙ ඉස්සරහට ඇවිදගන එනවා. මන් තවත් උනන්දුවෙන් බැලුවෙ අතෙ තිබිච්ච සුදු සැරටිය දැක්ක හන්ද. එක අතකට බරට බරේ පන් මල්ලක්... ඒක පුරොල තිබ්බෙ පලා මිටි. ඒව එලියට වැටෙයිද කියලත් හිතුන මට.


මගෙ හිතට ආවෙ පුදුම සතුටක්, ඒ වගේම ​​ධෛර්යයක්.. මේ මනුස්සය කොතරම් ධෛර්යසම්පන්නද? තනියෙම හිතෙ හයියෙන් ජීවත් වෙන හැටි. මට එහම හිතුන.. ඒත් එක්කම මට පෙනිච්ච තවත් දෙයක් හන්ද මගෙ හිත තව පැත්තකට යොමු උනා.. මෙන්න එල කෑලි 3ක් ඉස්සරහට එනව, බාගයක් එලියෙ.. උදෙ පාන්දර free show එකක් හන්ද මන් ඒකත් බල බලම් ඉස්සරහට ඇදුන..


"අනේ... මෙ අහන්න.." මට කවුරු හරි කතාකරනව ඇහුන.. ඒත් මටමද? මන් ආයෙමත් හිතුව..


"අනෙ මාව දෙහිවල බස් එකට දාන්න.." ඒ ඇහුන බැගෑපත් හඩ වෙන කාගෙන්වත් එන්න බෑ...මන් මටම කියා ගත්ත.. ඉස්සරහට තියපු අඩිය මන් ආයෙමත් පස්සට තිබ්බ..


අර අන්ධ මනුස්සය පාරෙ යන්න උදව්වක් ඉල්ලනව. මන් එතන පහු කරන් අඩි 20ක් විතර ඉස්සරහට ඇවිත්.. අර බාගයක් එලියට දාගත්තු 3දෙනා එතන.. පුදුමෙ කියන්නෙ උන්ට ඒක ඇහුනෙ නෑ.. ඇහුනත් ඒකට ක්‍රියාත්මක වෙන්න පුලුවන් කමක් උන්ට නෑ.. ඒ තරමට උන් පොශ් වැඩියි.. උන් ටික ඉස්සරහට යන්න ගියෙ වගක්වත් නැතිව.. මන් තාම බලාගෙන ඉන්නව. මට පුදුමයි, ඇස් පෙනෙන අපිට, ඇයි ඇස් නොපෙනන එකා නොදැනෙන්නෙ කියල.. කාගෙන්වත් වාරු නොගන්න හිතන් ආවත් ඒ මනුස්සය අතරමන් වෙලා.. මන් මගෙ ගමන පැත්තක දාල ආපහු හැරුන...


තවමත් මිනිස්සු අතර මිනිසත් කම තියෙනව කියල මට දැනුනෙ එතකොට. අර කෙල්ලන්ට ඉස්සරහ උන්නු තවත් අම්ම කෙනෙක් එතෙනට ආවෙ කෙල්ලන්ට නෑහුන අර ඉල්ලීම ඇහිච්ච හන්ද... අර අන්ධ මනුස්සයව අතින් අල්ලගෙන එක්කන් යන්න තරම් ඒ අම්ම කාරුණික වුනා... ම්න් තාමත් නැවතිලා බලාගෙන ඉන්නව, එක අතකින් දුකයි, මොකද ඒ මනුස්සයට පිහිට වෙන්න්න බැරි උන එකට, එක අතකට සතුටුයි මිනිසත් කම දන්න තව එක්කෙන්හරි ඉදපු එකට.. මන් ඒ අම්මට හදවතින් පින් දීල අදින්න හදපු බස් එකේ එල්ලුනා..


මිනිසත් කම් අමතක වෙච්ච මේ වගේ කාලෙක මට මතක් උනෙ මෙච්චරයි...

"අහන් ඉන්න අහගෙන ඉන්න මගෙ හිත මොනවද මුමුණනවා....."

කවදාවත් නොකරන්න හිතපු දේවල් ගොඩක් මන් අද කලා. ඒ දේවල් වෙනුවෙන් ගොඩක් දේවල් අහන්න, දැනගන්න හම්බ වුනා. සමහරෙක් හොද දකිද්දි කෙනෙකුට එක නරකක්.අනතිමට තීරණයක් ගත්ත, මට සමීප කිසිම දෙයක් ලියන්න යන්නෙ නැ කියන එක.

ජීවිතෙ බ්ලොග් කෙරුවාව පටන් ගත්තෙ මොකක් වෙනුවෙන්ද කියන එක දන්න කීපදෙනෙක් ඉන්නව. එ කට්ටියම ඒක දැනගත්තාම ඇති. මම කවදත් ලිව්වෙ දුක විනුණන් කන්න නෙමේ. සතුට සේල් කරන්න්නත් නෙමෙ. අන්තිමෙ මට දුක සේල් කරන තුප්පහි බ්ලොග් ලියන්නෙක් කියල ලේබල් ගහන්න තරම් ලෝකයා හොද උනා... සින්ඩිවල වැටෙන්න මන් බ්ලොග් ලිව්වෙ නෑ... එව කවුරු කියවයිද කියල හිතල ලිව්වෙත් නෑ.. දැන් ගොඩක් අයගෙ හිත් තියන වග උන්ට දැනුනට, මන් නිහඩව හිටියෙ ඒව ඉස්සර ඉදන් උන් ලඟ තිව්ව වග දැන උන්නු හන්ද, හරියටම අවුරුද්දකට පස්සෙ අතීතය මතක් උනෙ ඇයි කියල මන් දන්නෙ නැ..


ම්න් මෙ ටික ලියන්න හිතුවෙත් මගෙ මිත්‍ර රවා හන්ද.. උඹ මාව දැහින් නොදැක්කත් ලගින් උන්න උන්ට වඩා මාව දැකපු හන්ද..

"මචං අයියෙ මොකද පොස්ට් කරලා ආපහු ගන්නෙ.. ඔයාව දන්න කිපදෙනයි ඉන්නෙ. එ අයත් අපි අතරම ලියන අය. ඔයා ඔයාගෙ දෙ ලියන්න. හිතෙ තියන දුකක්, කරදරයක් ලිව්වා කියලා කවුරු හරි ඔයාව පහතට දාලා කතා කරනවා නම් එක එ මනුස්සයගෙ හදවතෙ තියන ලොකු දොශයක්, එක් අනිත් මනුස්සයින්ට තෙරෙනවා.. ඔයා මොනව හරි දෙයක් ලියන්න.. පුළුවන් විදියට... එක ලිව්වහාම සිතට දැනෙන සහනය තමයි ඔයාට ඉතුරු වෙන්නෙ. ඔයා දිනද්දි ඔයා ලඟින් හිටපු මනුස්සයින් .. ඔයා වැටෙද්දි ඔයා ලඟින් ඉන්න මනුස්සයින්.. දෙගොල්ලම ඔයාගෙ මනුස්සයින් කියලා හිතලා සමාව දෙන්න.. ලියන්න..."


මේ කතාව කියපු රවාට මන් ගොඩක් ස්තූති වෙන්න ඔනෙ. අනුන්ගෙ කුණු ගොයන්නෙ නැතුව ඉන්න කියල මට උපදෙස් දුන්නු උඹලටත් ගොඩක් පින්.

මෙ කියන කතාව තවත් එක් කතාවක්..

එලියට එක මූණක් පෙන්නල කැරි මූණ ඇතුලෙ තියා ගන්න මට උවමනාවක් තිබ්බෙ නැ... මගෙ එ දෙකම තිබ්බෙ එලියෙ. දැන් මට ලැබෙන්න දෙයක් නැ.. අතරින්න දෙකුත් නැ... ලගින් හිටපු යාලුවොත් නැ.. එ එකකටවත් වැරදි අනිත් එකෙක්වත් නෙම කියල මට හිටපු හොදම යාලුව මට කියල දුන්න. මෙච්චර කල් උ කියපු දේ නොඅහපු මට මෙහෙම වෙලා මදි..

මන් යන පාර මටම අපහැදිලි වෙලා.. කල හොද පස්සෙන් එනව වගේම, කල පවුත් පස්සෙන් එනව.

බලමු මුලක් නැති අගක හැටි..

ලියන්න කියල හැමදාම පටන් ගත්තට මගදි නතර කරනවා, මොකද මන් ලියන දේවල් හන්ද අනිත් උන් දුක් වෙයි කියල, ඒත් මගේ මිත්‍ර රවා හැමදාම බනිනවා මොකද නොලියන්නෙ කියල, ඔන්න මන් ලියන්න පටන් ගත්ත. ඒත් ලස්සනට ලියනනම් තේරෙන්නෙ නෑ පුලුව්න් විදියට ලියන්නම්.

මන් අද කියන්න හදන කතාව ඊයේ මන් සැබෑවටම අත් විදපු කතාවක්. සමහරු දැනටමත් දන්නව ඇතිනෙ කරුමක්කාරයගෙ එක ඇහැක් පේන්නෙ නැතුව ගිය වග, කොහොම උනත් ඊයෙ කොලඹ අක්ෂි රෝහලෙ කරන ලද දෙවැනි සැත්කමින් පස්සෙ ආයිමත් මේ ලෝකෙ දෙනෙතින්ම දකින්න කරුමක්කාරයාට වාසනාව තිබ්බ. කාලයක් විවේක ගන්න කිවිවට ලියන්න හිතිචච දේ නොලිවුවොත් ආයෙ ලියන්න වෙයිද දන්නෙ නෑනෙ.

වෙලාව උදේ 10ට විතර ඇති, මන් වාඩිවෙල්ලා උන්න බංකුව ගාවට එකම පාටින් ඇද ගත්තු කීප දෙනෙක් එනව වගේ මගෙ බොද වෙලා තිබ්බ ඇස් වලට යන්තමට පෙනුනා. හැමොම ඇදන් හිටියෙ රතු පාට ඉරි සහිත සරමක් සහ කමිසයක්. මට හිතුනෙ හමුදා රෝහලේ සහෝදරයො නේද කියල. මන් හිතුව හරි..

මන් මගේ හිස ඔසවල ආයෙමත් බලන් උන්න.

" මචන් උඹෙ බැලුවද? "

"තාම නෑ බන්, අද ඩොක්ටර් පරකුයිලු.." කියු ඔහු දකුණු අතේ තිබ්බ එකම ඇගිල්ලෙන් නහය කැසුවා. වම් අතේ තිබ්බ සුදු සැරටිය කොනේ හිටිය අනිත් සහෝදරයගෙ එක ඇහැක් වැහිල. මෝටාර් කෑල්ලක් වැදුනලු. එහෙම කියපු ඔහු තවත් කෙනෙක්ව පෙන්නුව.

" ඇස් දෙකම පේන්නේ නැ මචන්, ගෑස් පාරක් වැදුන" කියපු ඔහු තනියෙම හිනා උනා. තවකෙකුගෙ කකුලක් නෑ. ඒත් උන් ඔක්කොම හිනා වෙනවා. එකම පවුලක වගේ එකිනෙකා වැලඳගෙන කියවනවා. මගේ ඇස් දෙකෙන් කදුලු ගලාගෙන යනව හොදටම.. මේ මිනිස්සුන්ගෙ හිතෙ හයිය දැකපු මට පුදුම හිතුන. අපි වෙනුවෙන් රට වෙනුවෙන් තමන්ගේ ජීවිතෙ කැප කරපු ඔවුන් වෙනුවෙන් අද හඩක් නගන්න කවුරුත්ම නැ.. ඒත් අර කෝන්ලා, මේ කෝන්ලා, අර අයිය මේ අයිය ගැන පිටු ගනන් බ්ලොග් පිටු පුරවන්න අපේම සහෝදරයො ඕන තරම් ඉන්නව.

කොහොම උනත් මට ආයි බෙහෙත් දාන්න ඇතුලට යන්න උනා.

" මචන් මේ අවුරුද්දටවත් අපිට ගෙවල් වල යන්න ලැබෙයිද?" කියල අහපු එක් සහෝදරයෙක්ගෙ කටහඩ මගේ සවනතේ දෝංකාර දුන්න.


අපි හැමෝගෙම ආශිර්වාදෙන් උඹලට හොදවේවි ඉක්මනටම.. තෙරුවන් සරණයි...! මට හිතුනෙ එච්චරයි.

අපි හැමෝම ලෝකය දකින්නෙ එකම විදිහට නෙමෙයි. සමහරුන්ට සුදු තව එකෙකුට කලු වෙන්නෙ හිතාගන්නත් බැරි විදිහට. මේ සටහන් පෙල පලවෙන්නෙ මගේ සිතේ හැමදාම කුරුටු වෙච්චි පුංචි පුංචි සිද්ධි කරලියට අරන් එන්න.

කවුරු කියෙව්වටත්, කවුරුත්ම නොකියෙවුවත් මන් තරහ වෙන්නෙ නෑ... එත් කියවන කෙනෙක් දාන පුංචි comment එක මට සිය දහස් වාරයක් උදවි වෙයි, තව තවත් නැගිටින්න..

එහෙනම් මට අවසරයි....

ස්තූතියි...